|
Prawnik radzi
Zasiedzenie nieruchomości Klienci kancelarii coraz częściej kierują do nas pytania dotyczące zasiedzenia nieruchomości. W związku z tym, w dzisiejszym artykule postaram się przybliżyć Państwu tę formę nabycia własności. Instytucja zasiedzenia umożliwia nabycie prawa własności danej nieruchomości, poprzez długotrwałe jej posiadanie, przy czym posiadacz musi władać nią jak właściciel. Nazywamy go wtedy posiadaczem samoistnym. Inaczej rzecz ujmując, taki posiadacz musi czuć się właścicielem, a ponadto jego przekonanie musi być uzewnętrzniane, np. przez zagospodarowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem, korzystanie z działki budowlanej, wybudowanie na niej domu, czy ogrodzenie działki i płacenie obciążających ją podatków. Posiadaczem samoistnym nie jest więc osoba, będąca dzierżawcą, najemcą bądź użytkownikiem nieruchomości. Kolejnym warunkiem koniecznym do stwierdzenia, iż zasiedzenie rzeczywiście nastąpiło jest upływ czasu. Od 1 października 1990 roku terminy zasiedzenia wynoszą odpowiednio 20 i 30 lat, w przypadku uzyskania posiadania w dobrej bądź w złej wierze. Dobra wiara istnieje wtedy, gdy nabywca jest przekonany, iż posiada daną rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie uzasadnione jest okolicznościami danego przypadku. Natomiast zła wiara jest stanem świadomości odmiennym, od charakteryzującego dobrą wiarę. Oznacza to, iż dana osoba wiedziała lub mogła wiedzieć o tym, że w momencie objęcia nieruchomości w posiadanie prawo własności jej nie przysługiwało. Warto zaznaczyć, że zasiedzenie nieruchomości jest możliwe tylko w przypadku nieprzerwanego jej posiadania. W polskim prawie istnieje domniemanie ciągłości posiadania, tak więc przed sądem wystarczy wykazać, że posiadacz nabył rzecz w pewnym odległym czasie i że do tej pory nią włada jak właściciel. Po upływie określonego w prawie terminu zasiedzenia posiadacz nieruchomości nabywa prawo własności, natomiast traci je dotychczasowy właściciel. Formalnego stwierdzenia nabycia własności dokonuje sąd w postępowaniu nieprocesowym, które jest wszczynane na wniosek osoby zainteresowanej. W takim postępowaniu sąd bada, czy posiadanie miało charakter samoistny, czy było nieprzerwane, czy u posiadacza występowała dobra czy zła wiara oraz czy upłynął ustawowy termin zasiedzenia. Jeżeli potwierdzone zostanie istnienie tych wszystkich przesłanek, sąd wyda postanowienie stwierdzające nabycie własności przez zasiedzenie. Podstawa prawna: Kodeks Cywilny (Dz.U.64.16.93) Art. 172. § 1. Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). § 2. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.
Kancelaria Doradztwa
Prawnego Anna Kiczor |